ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΕΛΕΣ

ΠΟΙΗΣΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

  • ΑΡΧΙΚΗ
  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ
  • ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ
  • ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ
  • ΜΕΛΟΠΟΙΗΣΗ
  • ΑΝΑΛΟΓΙΟ
    • ΠΟΙΗΣΗ
    • ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
  • ΤΑ e-books
  • ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

Φάρος

Posted by dimitrisfileles on 21 Αυγούστου, 2022
Posted in: ποίηση. Tagged: greek poety,ποίηση,Δημήτρης Φιλελές,Εκδόσεις Εκλυστής,Μιχάλης Γριβέας,Φάρος Σκιών,ελληνική ποίηση,poetry. Σχολιάστε

Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Φάρων την τρίτη Κυριακή κάθε Αυγούστου (φέτος, 21 Αυγούστου) ακολουθεί ένα ποίημα εμπνευσμένο από το βιβλίο «Φάρος Σκιών» (κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Ελκυστής) του εκλεκτού φίλου λογοτέχνη Μιχάλη Γριβέα.

Φάρος

Στον Μιχάλη Γριβέα

Στην κόψη πάνω του γκρεμού ακλόνητος ο φάρος
στη θάλασσα που μάχεται υψώνεται με θάρρος
με το κορμί πετρόχτιστο, ευθύ σαν τη λαμπάδα
και τ’ όμορφο κεφάλι του να στεφανώνει η δάδα.

Ακοίμητος κι αμίλητος δραγάτης στο νυχτέρι
ριπίζει τ’ αγριόβραχα και στήνει τους καρτέρι
άγγελος φύλακας ορθός στη ρότα του βαρκάρη
του χάροντα του άρπαγα μη γίνει του η χάρη.

Όταν το κύμα με θυμό στα πόδια του ξεσπάει
τι κι αν τραντάζει σύγκορμος, γκέμια σφιχτά κρατάει
να μη χαθούνε οι ψυχές μες στου βυθού τη χάψη
του τιμονιέρη η καλή για τον χαμό μην κλάψει.

Μα η γόησσα η μάγισσα σαν το θεριό μανίζει
έν’ ακυβέρνητο σκαρί αναποδογυρίζει
σκόρπια τριγύρω κρέμονται ανθρώπινα κουρέλια
σαν ψάρια αγκιστρώνονται απ’ τα σπασμένα ρέλια.

Κι ο φάρος ο αλάλητος πρώτη φορά μιλάει
προσγονατίζει στην κυρά και την παρακαλάει:
«Μέριασε κυρα-θάλασσα τη ζήση τους να σώσουν
στον βράχο τα ξενάκια σου την πίκρα να στεγνώσουν».

Τ’ αστέρι λάμπει της αυγής και τα στοιχεία ζουργώνουν
στα βράχια τ’ αφιλόξενα όσοι στο φως γλιτώνουν
γύρω στου φάρου το κορμί ζεσταίνουν την ελπίδα
να χτίσουν ονειρεύονται στη ρίζα του πατρίδα.

© Δημήτρης Φιλελές

Φωτογραφίες

Posted by dimitrisfileles on 19 Αυγούστου, 2022
Posted in: ποίηση,photography. Tagged: greek poety,ποίηση,Δημήτρης Φιλελές,Εκδόσεις Αγγελάκη,Νίκος Βρεττός,Ομηρία - 1922 μ.Χ.,ελληνική ποίηση,poetry. Σχολιάστε

Φωτογραφίες

Οι φωτογραφίες
α! οι φωτογραφίες
πάνω στο ερμάρι με τα κεντητά πετσετάκια
κατάντικρυ στο χαμηλό παράθυρο
γλυκοξυπνούν κάθε πρωί
με την πρώτη ηλιαχτίδα
ονειρεύονται κάθε απόβραδο
λουσμένες στο φεγγαρόφωτο
ταξιδεύουν πέρα από τη θάλασσα
περπατούν πάνω στ’ αποκαΐδια
κι όλο το παράπονο γίνεται λυγμός βουβός
με θλίψη ρωτούν γιατί
με απορία ρωτούν πώς
μα δεν υπάρχουν πια απαντήσεις
τα στόματα δεν θέλουν άλλο
το κακό να ξεστομίζουν
μόνο με λόγια συμπονετικά μιλούν
νανουρίσματα τραγουδούν
περασμένα σε χρυσοκλωστή…

© Δημήτρης Φιλελές


Από την ποιητική συλλογή «Ομηρία (1922 μ.Χ.)» που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις Εκδόσεις Αγγελάκη.
Εξώφυλλο : Νίκος Βρεττός

Α-λέκτορες

Posted by dimitrisfileles on 23 Ιουλίου, 2022
Posted in: ποίηση. Tagged: greek poety,ποίηση,Α-λέκτορες,Δημήτρης Φιλελές,ελληνική ποίηση,poetry. 1 σχόλιο

Α-λέκτορες

Οι εμπορίσκοι λέκτορες
διαλαλούν την πιο φτηνή πραμάτεια
διαρηγνύοντες ενίοτε τα ιμάτια
κραδαίνουν το λειρί ωσάν αλέκτορες
και προαλείφονται για εκλέκτορες
γράφουν διαπρύσια συγγράμματα
με πλήθος ανοησίες και παροράματα
προσφύονται ψοφοδεώς σε κόμματα
δοξολογούν τα περιττώματα
και περπατούν πάνω σε πτώματα
συχνά εν τέλει αναρριχώνται
και ούτε καν διερωτώνται
αν όντως ουρανόθεν ψιχαλίζει
ή κάποιος με τα πτύελα τους χρίζει.

© Δημήτρης Φιλελές

Ενθυμήματα

Posted by dimitrisfileles on 15 Ιουνίου, 2022
Posted in: ποίηση,photography. Tagged: greek poety,ποίηση,Δημήτρης Φιλελές,Ενθυμήματα,ελληνική ποίηση,poetry. Σχολιάστε

Ενθυμήματα

Ξεβράζει η θάλασσα ενθυμήματα

μικρά λειασμένα θραύσματα

με ακμές φαγωμένες

από του κύματος την υπόγεια ροή

γραμματόσημα ανεπίδοτων επιστολών

με παραλήπτες δυσανάγνωστους

από της αρμύρας τη σκόνη

φωτογραφίες κηλιδωμένες

με χαμόγελα θολά

από της οξείδωσης τη βεβαιότητα

φορέματα αλλοτινής ήβης 

με δαντέλες κιτρινισμένες

από του χρόνου την τριβή

μαζί τους αναβλύζει αχνό

ένα διακριτικό άρωμα λεβάντας

που διεγείρει την αφή

γιατί αυτή μόνη

ποτέ δεν λησμονεί

των ερώτων τους μυστικούς υποδοχείς.

© Δημήτρης Φιλελές

Ο αυτοδημιούργητος

Posted by dimitrisfileles on 9 Ιουνίου, 2022
Posted in: πεζογραφία,photography. Tagged: πεζογραφία,Δημήτρης Φιλελές,Νέα Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2022,Ο αυτοδημιούργητος,διήγημα,ελληνική πεζογραφία,literature. Σχολιάστε

Ο αυτοδημιούργητος

(διήγημα σαρκαστικό)

Καλό παιδί ο Στράτος αλλά άτυχο. Χάθηκε, δηλαδή, να γεννηθεί κι αυτός σ’ ένα Λονδίνο, σε μια Νέα Υόρκη από πατέρα εφοπλιστή; Παρά πήγε και γεννήθηκε στον Φράγκο, ένα ορεινό χωριό της Καρδίτσας, από πατέρα γιδοβοσκό και μάνα που ‘λιωνε καθημερινά στα χωράφια και στα ζωντανά. Κι όλη αυτή η ταλαιπώρια, ολοχρονίς, για ένα κομμάτι ψωμί.

Είπε κι αυτός να πάρει την τύχη στα χέρια του. Τι στον κόρακα; Τόσοι και τόσοι τα καταφέρανε. Αυτός δεν θα…

Σαν τέλειωσε το δημοτικό, άλλα γράμματα δεν ήθελε -φτάνουν και περισσεύουν- πήρε την ευχή των γονιών του, πήρε και κάτι ψιλά στην τσέπη που χρόνια τα μάζευε σπυρί σπυρί απ’ τα μικροθελήματα και με δυο παπούτσια πάνινα, που λέει ο λόγος, βουρ για το Μεγάλο Χωριό, την Αθήνα.

Ξύπνιος ήτανε, καπάτσος ήτανε, σβέλτος στο ξεσήκωμα της κομπίνας ήτανε, το λέγανε όλοι στο χωριό, δε μπορεί, κάτι θα έβρισκε να κάνει, σε κάποια καλή τρύπα θα ‘χωνε κι αυτός το κεφάλι του.

Οι πρώτες μέρες κύλησαν γοργά˙ μαζί και τα ψιλά του. Για δουλειά ούτε λόγος. Όλες οι πόρτες κλειστές, θεόκλειστες. Μικρός, χωριατόπαιδο, άσχετος. Ζορίστηκε. Χάλασε κι ο καιρός, αγρίεψε το ξεροβόρι, τον θέρισε η πείνα, του κοπήκανε τα ήπατα. Νυχτώθηκε στο δρόμο, άφραγκος και άστεγος. Βρήκε ένα απόμερο παγκάκι, κούρνιασε και περίμενε καρτερικά να ξημερώσει ο Θεός τη μέρα του…

Ώρα δωδεκάμισι το βράδυ. Ο κυρ Κώστας, ιδιοκτήτης του ψητοπωλείου «Η Βοσκοπούλα», προς τιμή της μοναχοκόρης του Φανής, κατέβασε ρολά, κλείδωσε τα λουκέτα του μαγαζιού και με την είσπραξη της μέρας στην τσέπη, διόλου ευκαταφρόνητη, πήρε το δρόμο για το σπίτι. Πέντε τετράγωνα πιο κει˙ ένα τσιγάρο δρόμος.

Στο μικρό πάρκο είδε ζουργωμένο τον Στράτο στο ξύλινο παγκάκι. Τον λυπήθηκε. Πλησίασε. Τον σκούντηξε. Ξύπνησε˙ μαύρος ύπνος, αλαφιασμένος. Η ιστορία του με πέντε λόγια˙ δεν είχε και πιο πολλά να πει, τον συγκίνησε. Ξανάνοιξε το μαγαζί. Του ‘βαλε να φάει, πάντα κάτι μένει, στυλώθηκε, λίγδωσε τ’ άντερό του. Τον πήγε στη σοφίτα. Ένα κρεβάτι ζεστό, σουβλακίλα και των γονέων.

– Καληνύχτα. Θα τα πούμε αύριο το πρωί.

Ξανακλείδωσε. Ξαναπήρε τον δρόμο για το σπίτι με ήσυχη συνείδηση.

Η κυρα-Μαρίκα, γυναίκα θεοσεβούμενη, λιγομίλητη και υποτακτική, άκουσε και δάκρυσε.

– Να το συντρέξεις το βαριόμοιρο. Ο Θεός μας το ‘στειλε. Απ’ τον Θεό θα το ‘βρεις! (Θα δείξει…)

– Καλά. Κοιμήσου τώρα, μουρμούρισε ο κυρ Κώστας, ψόφιος απ’ την κούραση, και γύρισε πλευρό. Σε λίγο το ροχαλητό του αντανακλούσε αδιάκοπα σ’ όλους τους τοίχους της κρεβατοκάμαρας.

Από το άλλο πρωί ο Στράτος βρήκε δουλειά. Βοηθός γενικών καθηκόντων. Σκούπισμα, σφουγγάρισμα, καθάρισμα τραπεζιών και στη λάντζα άμα χρειαστεί. Τζάμπα φαΐ, τζάμπα ύπνος, μεροκάματο και ένσημο στο ΙΚΑ. Μπερεκετλής και τίμιος άνθρωπος ο κυρ Κώστας, από κοντά κι η κυρα-Μαρίκα :

– Μην τ’ αδικήσεις το παλληκάρι!

Γιατί ο Στράτος, το πιστό σκυλί του μαγαζιού, έγινε πια παλληκάρι στα τρία χρόνια που κράτησε αυτό το βιολί. Ψηλός, γεροδεμένος, με κάτι μάτια σκέτο σπίρτο, που είχανε αρχίσει να βάζουνε φωτιά στην καρδιά και στο κορμί της Φανής. Ένα χρόνο μικρότερή του ήταν και πρώτη μαθήτρια στο σχολείο και όλο και πιο συχνά μπαινόβγαινε στο ψητοπωλείο δι’ ασήμαντον αφορμήν˙ άλλοτε για ένα πεταχτό φιλί στον πατέρα της, άλλοτε για μια δήθεν υπενθύμιση από τη μητέρα της, άλλοτε χωρίς κανένα λόγο. Μα πάντα η τελευταία ματιά της πριν περάσει την εξώπορτα ήταν στον Στράτο, που της είχε πάρει τα μυαλά.

Στο μεταξύ ο Στράτος πήρε προαγωγή˙ αρχικά σερβιτόρος, λίγο αργότερα αρχισερβιτόρος. Δουλειά πολλή, δόξα τω Θεώ, κι όλη την είχε μάθει απ’ την αρχή ως το τέλος, έκοβε και το μάτι και η γκλάβα του.

Ενθουσιάστηκε ο κυρ Κώστας, ο αγαθός ο άνθρωπος, τον άφηνε και στο πόδι του. Νάτος ο λεβέντης ο καραμπουζουκλής που άρχισε και τις διαταγές. Πρώτα στους σερβιτόρους :

– Πιο σβέλτα τα ψητά στο τρία!

– Τις πατάτες στο εφτά πριν κρυώσουν!

– Πάρ’ τα πόδια σου, αλλιώς…

Μετά στη μαγείρισσα, γιατί κάθε σουβλατζίδικο που σέβεται την πελατεία του έχει και το μαγειρευτό του :

– Πιο ψιλή τη φέτα στη σαλάτα! Λιγότερο λάδι! Θα φαλιρίσουμε!

– Λιγότερη σάλτσα στη μακαρονάδα˙ δεν τρώνε στο σπίτι τους!

– Λιγότερο σκόρδο στο τζατζίκι˙ δεν είναι σκορδαλιά!

Τέλος στον ψήστη, που πολύ θα ήθελε να τον διαολοστείλει, αλλά είχε τρία παιδιά να μεγαλώσει και δάγκωνε τη γλώσσα του :

– Τα έκαψες τα παϊδάκια. Κόκαλα μείναμε!

– Αρπάξανε απ’ έξω τα μπιφτέκια˙ άψητα είναι από μέσα!

– Παραψήθηκε το κοντοσούβλι. Τράβα το απ’ τη φωτιά!

Κι όπως έψηνε τον ψήστη, έψησε… και τη Φανή. Από δω την είχε, από κει την είχε, της καλάρεσε η ιδέα, ήρθε ο έρως. Σφοδρός, έτσι είναι τα νιάτα, κεραυνοβόλος, έτσι συμβαίνει συνήθως, ονειροπόλος, το αλατοπίπερο της ζωής. Αναστενάξανε τα ντουβάρια της «Βοσκοπούλας», καθόσον ο Στράτος ήτανε και ο  κλειδοκράτορας του μαγαζιού εξαιτίας της σοφίτας, που εξακολουθούσε να είναι το νυχτερινό του καταφύγιο. Τώρα, όμως, είχε γίνει και η ερωτική φωλιά του παράνομου ζευγαριού.

Όλα αυτά βεβαίως κάτω από τη μύτη του κυρ Κώστα.

– Μην το μάθει ο μπαμπάς!

Ο ενδιαφερόμενος το μαθαίνει πάντα τελευταίος˙ και με τις ευλογίες και τις πλάτες, ως συνήθως, της κυρα-Μαρίκας.

– Καλό παλληκάρι, δουλευταράς, όμορφος, να προσέχετε όμως…

Πέρασαν ακόμα τρία χρόνια που πρόσεχαν (κάτι περίεργο τρέχει με τις τριετίες), τέλειωσε η Φανή το λύκειο, έδωσε και πανελλαδικές εξετάσεις, βγήκαν τ’ αποτελέσματα, πέρασε στο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, όλα καλά και χαρωπά. Μαζί μ’ αυτά όμως, βγήκαν και κάποια άλλα αποτελέσματα, ιατρικής φύσης, που βεβαίωναν ότι η Φανή πέρασε μεν, έμεινε έγκυος δε.

Φωτιά στα μπατζάκια μας! Το έμαθε, αναγκαστικά, και ο κυρ Κώστας, φύσαγε, ξεφύσαγε, το έφαγε αμάσητο. Στο κάτω κάτω, άλλο παιδί δεν είχε, γιο ν’ αφήσει την επιχείρηση δεν είχε, στη δούλεψή του τόσα χρόνια τον είχε˙ αλλιώς το φανταζότανε, ας είναι…

Γάμος ενόψει. Προετοιμασίες να προλάβουν πριν τα γεννητούρια – τι θα πει ο κόσμος˙ ο κόσμος πάντα βρίσκει κάτι να πει.

– Πού θα μείνουν τα παιδιά;

– Μαζί μας!

– Δε σφάξανε!

Βαθιά το χέρι στην τσέπη. Τεσσάρι ρετιρέ κοντά στο πατρικό. Για να φροντίζει η γιαγιά το παιδί. Αμάθητη η Φανή – μόνο το «άλλο» ήξερε καλά. Γενναία αύξηση μισθού στον γαμπρό, έχει οικογένεια να θρέψει τώρα πια.

Εκεί απάνω έσκασε η επόμενη βόμβα. Πανεπιστήμιο τέλος, πριν καν ξεκινήσει. Διότι η Φανή έχει και δική της οικογένεια τώρα. Ύψωσε ανάστημα ο «οικογενειάρχης» και πέρασε το δικό του. Όχι, παίζουμε!

Με τούτα και με κείνα κύλησε ο χρόνος κι ούτε που καταλάβανε πως ο γάμος θα γινόταν ίσα ίσα πριν το μαιευτήριο. Ήρθαν και τα συμπεθέρια στην Αθήνα, ο γιδοβοσκός και η Δήμαινα, να γνωρίσουν τη νύφη τους, να δουν και το εγγόνι τους. Πρώτη φορά στην Αθήνα και τελευταία, αφού δεν ξανάφυγαν ποτέ πια. Πάτησε πόδι ο γαμπρός, «όλοι χωράμε, τεράστιο είναι το σπίτι» (μάλλον η σύγκριση έγινε με τη σοφίτα), άλλο ένα χωνεμένο αμάσητο.

Γιος! Και το όνομα αυτού, φυσικά, Δήμος! Έτσι το έχουμε στο χωριό μας. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ε, τι να κάνουμε, γιος είναι αυτός, ας περιμένουμε το επόμενο. Ό,τι και να ‘ναι, ή Κωστάκης ή Μαρικάκι.

Κάπου εκεί ανάμεσα η μαμά Πατρίδα θυμήθηκε ότι ο Στράτος όφειλε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία. Ώρα που διάλεξε… καθώς η κοιλιά της Φανής ξαναφούσκωνε και ο πατέρας «μετετέθη εις την παραμεθόριον». Τζάμπα πήγαν τα τραπεζώματα στο βουλευτή και τα κοψίδια στους παρατρεχάμενους. Στο λαιμό να τους καθίσουν!

Κι ο κυρ Κώστας, τώρα στα γεράματα, με πατίνια στα πόδια για να τρέχει να τους ταΐζει όλους, μικρούς και μεγάλους. Με το κεφάλι χαμηλά και την πίεση στα ύψη. Μόνο το βράδυ, που επέστρεφε αποκαμωμένος στο σπίτι, έβριζε τα μυαλά των γυναικών με όσα κοσμητικά επίθετα γνώριζε, την ώρα που η κυρα-Μαρίκα σταυροκοπιόταν και του ‘λεγε :

– Μη σεκλετίζεσαι, άντρα μου. Θα ‘ρθει το δεύτερο και θα δεις. Όλα θα φτιάξουν…

Ήρθε και το δεύτερο. Ήρθε και ο πατέρας από την παραμεθόριο με 48ωρη άδεια.

– Να σας ζήσει! Κορίτσι!

Και το όνομα αυτής; Γεωργία! Έτσι μάθαμε και το βαφτιστικό όνομα της Δήμαινας. Γιατί έτσι το έχουμε στο χωριό μας. Τα δύο πρώτα παιδιά είναι του άντρα. Είπε και ελάλησε ο πατέρας και κανείς δεν πρόλαβε να ρωτήσει «κι άμα δεν κάνετε άλλο, τι γίνεται;». Γιατί ο Στράτος πήρε το πρώτο αεροπλάνο και επέστρεψε στη μονάδα του.

Ξανά στο γκιζντάνι ο κυρ Κώστας, χαμάλης της οικογένειας, έδωσε τόπο στην οργή -τι άλλο να κάνει- και περίμενε ν’ απολυθεί ο μακαντάσης που του ΄τυχε, μπας και πάρει ανάσα. Κι η πίεση ολοένα ν’ ανεβαίνει σαν στροφόμετρο αγωνιστικού αυτοκινήτου.

Επέστρεψε ο Στράτος. Δόξα Σοι ο Θεός! Ανέλαβε την επιχείρηση. Στρογγυλοκάθισε στο ταμείο και επέβλεπε τους πάντες και τα πάντα˙ από τα φράγκα μέχρι… τον κυρ Κώστα, που τώρα σερβίριζε τους πελάτες λόγω μείωσης προσωπικού. Έχει έξοδα η οικογένεια, δε χρειάζεται η πολυκοσμία.

Έξοδο μεγάλο είναι και το αυτοκίνητο που πρέπει να χωρέσει τους γονείς, τα δυο παιδιά και τους παππούδες τους. Ο Κώστας και η Μαρίκα πάλι στην απ’ έξω˙ ε, δε χωράμε όλοι, νταλίκα θ’ αγοράσουμε; Μια άλλη φορά. Αλλά αυτή η άλλη φορά δεν ήρθε ποτέ.

Ήρθε όμως η ώρα των αποφάσεων. Και ο Στράτος είχε πάρει την απόφασή του, όπως πάντα. Γαμπρός και πεθερός μόνοι, μετά το κλείσιμο του μαγαζιού.

– Εγώ, βλέπεις…! (σκόπιμη παύση) Από παιδί σου δουλεύω (και σε δουλεύω)… παντρεύτηκα την κόρη σου (ας όψεται)… της έκανα και δυο παιδιά (σαν χάρη ακούστηκε)… την έχω κυρά κι αρχόντισσα (με τα λεφτά σου).. ενώ εσύ…

– Τι, εγώ; Έχεις παράπονο; πρόλαβε να αρθρώσει.

– Όχι, δε λέω αυτό, ίσα ίσα, και με το παραπάνω (α, νόμιζα), αλλά να… μεγάλος άνθρωπος είσαι… αύριο μεθαύριο, κούφια η ώρα (μπα, που να φας τη γλώσσα σου)… ξέρεις πόσα χρήματα θα μου φάει η εφορία για να περάσω την επιχείρηση στ’ όνομά μου; (πες το, χρυσόστομε!)… κι έχω ολόκληρη οικογένεια πίσω μου… γι’ αυτό λέω…

– Τι λες;

– Αυτό που κατάλαβες. Τα μιλήσαμε με τη Φανή και είναι απολύτως σύμφωνη! (Κι εσύ, Βρούτε!!!)

– Δε γίνεται. Κι εμένα τι θα μου μείνει;

– Μα όλα δικά σου… δικά μας θα είναι πάλι.

Τώρα προκόψαμε, ήθελε να πει, μα δεν το είπε. Σηκώθηκε, γύρισε την πλάτη, βγήκε έξω, άναψε τσιγάρο. Απαγορεύεται, κύριε Κώστα, του είχε πει ο γιατρός. Άντε να κουρεύεσαι και συ, είπε μέσα του. Βλαστήμησε την τύχη του και την κακιά την ώρα. Αχ, εκείνη η μαύρη ώρα, εκείνο το μαύρο βράδυ. «Ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος» είχε διαβάσει κάπου. Τι σημασία είχε πλέον;

Σημασία είχε που δεν έβρισκε πουθενά το δίκιο του και την ησυχία του. Μάνα και κόρη κόμμα. Γαμπρός και πεθερικά, στα μουλωχτά, από κοντά. Πλειοψηφία. Ελάτε έξυπνοι να φάτε του κουτού το βιος. Είδε κι αποείδε˙ συμφώνησε.

Ο λογιστής εργάστηκε πυρετωδώς. Οι εφοριακοί έλεγξαν εξονυχιστικά την επιχείρηση και τα βρήκαν όλα εντάξει˙ τέτοια ατυχία. Μάλλον βοήθησε και λίγο γράσο απ’ το γαμπρό, αλλά μέσα στη σκοτούρα του ούτε που το πήρε μυρωδιά ο κυρ Κώστας. Ο συμβολαιογράφος ετοίμασε τα σχετικά έγγραφα της μεταβίβασης του ακίνητου (ιδιόκτητο το μαγαζί). Ο Στράτος περιχαρής. Επιτέλους, αφεντικό! Ο κυρ Κώστας σύρθηκε ως εκεί για την τελευταία υπογραφή. Την έβαλε!

Άφησε κάτω το στυλό, έγειρε ξέπνοος στην πολυθρόνα, έκλεισε τα μάτια και είπε :

– Ησύχασα πια!

Και δεν τα ξανάνοιξε. Ποτέ πια!

Ο Στράτος φρόντισε τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Η τελετή στην ενορία της γειτονιάς και με δεσπότη παρακαλώ. Η μεταφορά των φίλων, γνωστών και συγγενών στο κοιμητήριο με δικά του έξοδα. Τα στεφάνια όλα με κόκκινα τριαντάφυλλα και λευκές κορδέλες. Επιστροφή στο κατάστημα για την καθιερωμένη ψαρόσουπα. Όλα άψογα. Θεός σχωρέσ’ τον!

Την επόμενη μέρα, πρωί πρωί, ο Στράτος άλλαζε την επιγραφή του ψητοπωλείου : «Ο Ωραίος Φράγκος». Και από κάτω, με μεγάλα γράμματα : Στράτος Δ… & Υιός. Μέρες τώρα την είχε παραγγείλει. Λεπτό δεν άφησε να πάει χαμένο.

Η κυρία Λουκία με τον δεκαπεντάχρονο γιο της, τον Λευτεράκη, πελάτισσα τακτική, έτυχε εκείνη την ώρα να περνά απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο. Σταμάτησε και τον συλλυπήθηκε μ’ ένα νεύμα από μακριά. Της ανταπέδωσε ευγενικά το χαιρετισμό.

Λίγο πιο κάτω, η κυρία Λουκία συμβούλευε τον γιο της :

– Τον βλέπεις τον κύριο Στράτο; Από παιδί στη βιοπάλη! Αυτοδημιούργητος! Έτσι να γίνεις και συ!…

© Δημήτρης Φιλελές

Το διήγημα δημοσιεύθηκε ως συμμετοχή στον ετήσιο τόμο της «Νέας Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς» για το έτος 2022.

Φωνή

Posted by dimitrisfileles on 5 Ιουνίου, 2022
Posted in: ποίηση. Tagged: greek poety,ποίηση,Δημήτρης Φιλελές,Ομηρία - 1922 μ.Χ.,Φωνή,ελληνική ποίηση,poetry. Σχολιάστε

Φωνή

Βάλε, ψυχή μου, λίγη δύναμη ακόμα
να ξεκολλήσει η οργή σου απ’ το χώμα
πάρε τα πάνω σου, στα πόδια σου κρατήσου
λεύτερη θέλω να ακούσω τη φωνή σου.

Βγες με τον ήλιο στης φωτιάς το ανηφόρι
με του ανέμου τα φτερά για πανωφόρι
της φυλακής σου το παράθυρο να σπάσεις
μέχρι να βρεις πηγής νερό να ξεδιψάσεις.

Απ’ τα στενά περάσματα ανοίγεις δρόμο
ποιες αμαρτίες σου βαραίνουνε τον ώμο
πόσες στροφές μες στον λαβύρινθο ν’ αντέξεις
βουνό το ψέμα, ποια αλήθεια να πιστέψεις;

Παίξε, ψυχή μου, ως το τέλος το παιχνίδι
ό,τι σου μένει η χαρά απ’ το ταξίδι
κι αν το πρωί σε ξημερώνει πάλι μόνη
κράτα σφιχτά στα δυο σου χέρια το τιμόνι.

Διώξ’ τη σκουριά απ’ του καθρέφτη σου το μάτι
και των φιλιών τη ζωντανή οφθαλμαπάτη
τη φλόγα κρύψε στο καντήλι να μη σβήσει
έρχεται πάντα ανατολή μετά τη δύση.

Στου κόσμου τα χαλάσματα σαν περιστέρι
τρομάζεις τον φονιά που σου ’στησε καρτέρι
άνιση μάχη, μα στο τέλος θα νικήσεις
το φίδι πάνω στο κεφάλι θα πατήσεις.

© Δημήτρης Φιλελές

Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή «Ομηρία – 1922 μ.Χ.»

Δίχως σκέπη

Posted by dimitrisfileles on 2 Ιουνίου, 2022
Posted in: ποίηση,photography. Tagged: greek poety,ποίηση,Δίχως σκέπη,Δημήτρης Φιλελές,ελληνική ποίηση. Σχολιάστε

Δίχως σκέπη

Τα όνειρα σαν πρόσφυγες στη γη της ανεργίας
και οι ελπίδες μάταιες σε στάση εργασίας
ζωή μαγγανοπήγαδο δεμένη σε κουβάρι
τα λιγοστά υπάρχοντα πουλάει στο παζάρι.

Σε φυλακή αόρατη χωρίς κλειδιά και τοίχους
αθόρυβα τα βήματα που κυνηγούν τους ήχους
σεργιάνι βγαίνει η σιωπή κρατώντας την απόχη
στης εξουσίας τις ριπές ακίνητοι οι στόχοι.

Οι μέρες δεσμοφύλακες, οι νύχτες κολαστήριο
σαν του φιδιού δαγκωματιά που χύνει δηλητήριο
σκιές χωρίς ταυτότητα περνούν και ξεμακραίνουν
της λησμονιάς το σάβανο στον αργαλειό υφαίνουν.

Τριγύρω σφίγγει ο κλοιός, ζυγώνει το μπουρίνι
σύννεφα μαύρο υψώνεται καπνός απ’ το καμίνι
σκορπίζει ο μέγας ουρανός ολόγυρα τη στάχτη
ο κόσμος σβούρα που γυρνά στης απονιάς τ’ αδράχτι.

Σαράκι ο κήπος της Εδέμ τα σπλάχνα ροκανίζει
φράχτης με συρματόπλεγμα απ’ τη χαρά χωρίζει
ψηλώνει ο πύργος της Βαβέλ, θεριό που ρίχνει μπόι
ανοίγει στόμα διάπλατο και τα παιδιά του τρώει.

Όταν σκουριάζει το κορμί στον δρόμο δίχως σκέπη
παράταιρη που φαίνεται στο παντελόνι η τσέπη
οι υποσχέσεις μπάλωμα στην τρύπα του καθρέφτη
το χειροκρότημα φτηνό και η αυλαία πέφτει.

© Δημήτρης Φιλελές

Μάνα Μικρασιάτισσα

Posted by dimitrisfileles on 8 Μαΐου, 2022
Posted in: ποίηση,photography. Tagged: greek poety,ποίηση,Δημήτρης Φιλελές,Μάνα Μικρασιάτισσα,ελληνική ποίηση,poetry. Σχολιάστε
Το άγαλμα της Μάνας στη Νέα Ιωνία
Έργο του γλύπτη Δ. Ν. Φερεντίνου

Μάνα Μικρασιάτισσα

Μάνα Μικρασιάτισσα που είδες στην ποδιά σου
μες στου πολέμου τη φωτιά σφαχτάρια τα παιδιά σου
πώς άντεξες και σήκωσες τέτοιο σταυρό στην πλάτη
στης προσφυγιάς τ’ αγκαθωτό το μαύρο μονοπάτι.

Μάνα Μικρασιάτισσα που βούλιαξες στον πόνο
σαν το μαχαίρι του φονιά σταμάτησε τον χρόνο
πώς στάθηκες στα πόδια σου και σήκωσες κεφάλι
πώς ρίχτηκες απ’ τη σκλαβιά ευθύς στη βιοπάλη.

Μάνα Μικρασιάτισσα μέσα στ’ αποκαΐδια
που φόρεσες τα βάσανα στα χέρια δαχτυλίδια
πώς έσκισες ορθόκορμη τη θάλασσα του κόσμου
πώς με το δάκρυ πότισες ένα κλαράκι δυόσμου.

Μάνα Μικρασιάτισσα που έσυρες το βήμα
και πάτησες τον θάνατο βαθιά μέσα στο μνήμα
πώς ρίζωσες αλύγιστη στην τόση καταφρόνια
πώς ζύμωσες γλυκό ψωμί και έλιωσες τα χιόνια.

Μάνα Μικρασιάτισσα, χαροκαμένη μάνα
που ‘φυγες δίχως ν’ ακουστεί του λυτρωμού καμπάνα
πώς σου ‘φτασε μια χούφτα γης λεύτερη ν’ ανασαίνεις
και μιας ζωής ανάσταση μονάχα να προσμένεις.

Μάνα Μικρασιάτισσα πως να μη γονατίσω
την άκρη απ’ το φουστάνι σου για να την προσκυνήσω
κι απ’ την παλιά σου ξέθωρη χλωμή φωτογραφία
κοιτάζοντας τα μάτια σου να μάθω ιστορία.

© Δημήτρης Φιλελές
Κυριακή, 8 Μαΐου 2022

Στρατονόμος

Posted by dimitrisfileles on 21 Απριλίου, 2022
Posted in: ποίηση. Tagged: greek poety,ποίηση,Δημήτρης Φιλελές,Στρατονόμος,ελληνική ποίηση,poetry. Σχολιάστε
ΕΣΑτζής συλλαμβάνει το Πνεύμα – Γιάννης Τσαρούχης 1965

ΣΤΡΑΤΟΝΟΜΟΣ

Τη νύχτα πιάνει βάρδια στην πύλη ο στρατονόμος
κι απ’ τα κλειδιά του κρέμεται ο δικαστής κι ο νόμος.

Στο περιβραχιόνιο το όργανο της τάξης
του μίσους γράφει κώδικα, του φθόνου διατάξεις.

Το σκοτεινό του το μυαλό στα σκοτεινά ψαρεύει
αλίμονό του σαν τον βρει τον φταίχτη που γυρεύει.

Στη μάνα δεν χαρίζεται, ούτε στον αδελφό του
δεν δίνει μια γουλιά νερό ούτε στον άγγελό του.

Σαν κομπολόι την Α/Τ στο χέρι στροβιλίζει
οχιά που κουλουριάζεται και το κορμί σου σκίζει.

Βαρύ το ρόπαλο χτυπά φάλαγγα στις πατούσες
τον τρόμο γύρω του σκορπά βραδιές μαυροφορούσες.

Είναι του γείτονα ο γιος, είναι παιδί του φίλου
στα σωθικά του φύτεψαν μαύρη καρδιά του σκύλου.

Είναι το φίδι που ‘σκασε απ’ του αυγού το τσόφλι
με ύπουλο χαμόγελο που στέκει στο κατώφλι.

Την πόρτα όταν σου χτυπά, σαν την ανοίξεις πάλι
βγες, με τη φτέρνα πάτησε και λιώσε το κεφάλι.

© Δημήτρης Φιλελές

Σταυροφόροι

Posted by dimitrisfileles on 20 Απριλίου, 2022
Posted in: ποίηση. Tagged: greek poety,ποίηση,Δημήτρης Φιλελές,Σταυροφόροι,ελληνική ποίηση,poetry. Σχολιάστε

Σταυροφόροι

Κοίτα που πάλι κίνησαν οι σταυροφόροι
να λευτερώσουν κάποιον τόπο καθώς λένε
χέρια στο βούρκο βουτηγμένα, μισθοφόροι
που μόνο ξέρουν ν’ αφανίζουν και να καίνε.

Στης γης την άκρη για τα πλούτη δες πώς τρέχουν
ψηλά σηκώνουν το κοντάρι μιας σημαίας
στις κακουχίες μαθημένοι να αντέχουν
έναντι πάντοτε ανταμοιβής γενναίας.

Το αίμα κρύο μες στις φλέβες τους κυλάει
και ο σκοπός όλα τα μέσα αγιάζει
καθένας σφάζοντας κανέναν δεν ρωτάει
κάμποσους άμαχους μπορεί και θυσιάζει.

Κι όταν το έργο έχουν φέρει πια σε πέρας
σαν βετεράνοι στην πατρίδα επιστρέφουν
μα στην καρδιά τους μένει ξάγρυπνο το τέρας
κι όλο γυρεύουν σάρκα φρέσκια να το τρέφουν.

Για τον αφέντη δεν αξίζουν μια δεκάρα
ίδια ψοφίμια που ο γύπας γυροφέρνει
πάνω στους ώμους τους βαραίνει η κατάρα
σαν σιδερόμπαλα στην άβυσσο τους σέρνει.

Είναι στη φύση τους τον θάνατο να σπέρνουν
κι αν στη στερνή την προσευχή τους μετανιώσουν
καθώς την άφεση στα κρίματα θα παίρνουν
για λίγα αργύρια ξανά θα Τον σταυρώσουν.

© Δημήτρης Φιλελές

Πλοήγηση άρθρων

← Older Entries
  • Blog Stats

    • 1.512 hits
  • Enter your email address to follow this blog and receive notifications of new posts by email.

    Προστεθείτε στους 23 εγγεγραμμένους.
  • Upload Calendar

    Μαρτίου 2023
    Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
     12345
    6789101112
    13141516171819
    20212223242526
    2728293031  
    « Αυγ.    
  • Search

  • Blogs I Follow

    • filologikosomiloscom.wordpress.com/
    • Μανίνα
    • Endless dreams and boundless imaginations!
    • Λόγια...Άνεμοι της Ψυχής
    • Θρυαλλίδα
    • agelikifotinou
    • iTravelPoetry
    • rabirius
    • για τη φωτογραφία, την κριτική, τα μικρά και τα μεγάλα
    • BookSitting
    • Λογοτεχνικό ιστολόγιο
    • ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας
    • Φτερά Χήνας
    • Στον δρόμο της Ποίησης
    • Finding the Alchemist
    • Poetry and short stories - D. Avgoustinaki
    • nefelor
    • milenaphotopoetry
    • Shades online
    • To Koskino
Δημιουργήστε ένα δωρεάν ιστότοπο ή ιστολόγιο στο WordPress.com.
filologikosomiloscom.wordpress.com/

Μανίνα

το πρώτο περιοδικό για κορίτσια επιστρέφει

Endless dreams and boundless imaginations!

We only live once. Hence, let's not stop dreaming

Λόγια...Άνεμοι της Ψυχής

ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΔΙΣΑΚΙΑ

Θρυαλλίδα

Σύλλογος Κοινωνικής και Πολιτιστικής Παρέμβασης

agelikifotinou

This WordPress.com site is the cat’s pajamas

iTravelPoetry

rabirius

photography and digital art

για τη φωτογραφία, την κριτική, τα μικρά και τα μεγάλα

προσωπική ιστοσελίδα

BookSitting

ιστότοπος για τα βιβλία, τις τέχνες και τις ιδέες

Λογοτεχνικό ιστολόγιο

ΈΛΕΥΣΙΣ - ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας

...όσο τρέχω για ουρανό, τόσο μικραίνει η μέρα....

Φτερά Χήνας

Περιοδικό Φύλλο Επιλεγμένης Λογοτεχνίας

Στον δρόμο της Ποίησης

Ποίηση, Λογοτεχνία, Μουσική, Θέατρο και Κινηματογράφος: τα πάντα θα τα βρείτε εδώ!

Finding the Alchemist

an essentialist, word hunter and shares bizarre ideas.

Poetry and short stories - D. Avgoustinaki

Poetry and short stories

nefelor

δικαίωμα

milenaphotopoetry

Shades online

κριτική της ιδεολογίας και άλλες ανταγωνιστικές προσεγγίσεις

To Koskino

For a revolutionary poetry of our times

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΕΛΕΣ
Δημιουργήστε ένα δωρεάν ιστότοπο ή ιστολόγιο στο WordPress.com.
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy
  • Follow Ακολουθείτε
    • ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΕΛΕΣ
    • Already have a WordPress.com account? Log in now.
    • ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΕΛΕΣ
    • Προσαρμογή
    • Follow Ακολουθείτε
    • Δημιουργία λογαριασμού
    • Σύνδεση
    • Αναφορά περιεχομένου
    • View site in Reader
    • Manage subscriptions
    • Σύμπτυξη μπάρας
 

Φόρτωση σχόλιων...